Hobart en reisdag naar Swansea 15 november 2014
15 november 2014 - Swansea, Australië
We ontbijten vandaag om half 8 zodat we nog naar de Salamanca Markets en het Mona Museum kunnen, voordat we verder gaan naar Freycinet National Park.
Onder het ontbijt hebben we het met Sue over de tijd dat ze met Roger in Indonesie woonde en het feit dat ze toen voor alles personeel hadden. Dit klonk in mijn oren eerst best wel slecht, maar toen gaf ze aan dat ze juist veel mensen aannamen omdat deze anders geen werk hadden, dat is dan wel juist weer goed.
De broer van Laurens (naam zijn we vergeten, oeps, we noemen hem voor het gemak Joost) rijdt met ons mee naar Hobart. Laurens gaat werken en Joost wil ook graag de markt zien, dus geven wij hem even een lift. De Salamanca Markets zijn elke zaterdag in Hobart en hebben meer dan 300 kraampjes met allerlei Tasmaanse producten. We sneupen wat rond en nemen afscheid van Joost, hij gaat het in iets hoger tempo doen. Erg leuk is dat er overal relatief jonge mensen muziek staan te maken en er zijn zelfs een soort van circus acts. Wij struinen nog wat rond en na 1,5 uur gaan we weer richting de auto, op naar Mona.
Mona is een museum gebouwd en ingericht door een Tasmaan en volledig gefinancierd middels de opbrengst van gokken. Hij is gefascineerd door de dood en heeft veel kunst hieromheen verzameld. Helaas is vandaag 1 verdieping helemaal dicht ivm een nieuwe tentoonstelling die binnenkort opent. Het is oprecht een heel raar museum te noemen, de werken die er hangen zijn erg vaag!
Bij de ticketbalie kopen we twee toegangskaartjes. De man aan de balie vraagt naar mijn postcode. Dit vind ik een rare vraag en vraag hem of hij onze Nederlandse postcode wil hebben. "Oh excuse me, I thought you were a local, I didn't detect an accent". Blijkt dat de entree voor locals gratis is en ze daarom de postcode willen weten. Maar hij dacht dus dat ik een local was, das best tof!
Interessant vond ik de 30 Madonnafans die slechts met hun hoofd in beeld waren en vol overtuiging samen zongen. Je zag 30 tv's, voor ieder 1 en dan allemaal mensen die er helemaal in op gingen, heel apart maar tof om te zien.
De interessantste tentoonstelling van vandaag was echter wel de vagina's in klei. Hier hebben 151 verschillende vrouwen, van verschillende leeftijden, afkomsten en geloven aan meegewerkt en deze hangen hier mooi afgebeeld in een lange rij. Dat iedereen anders is, is hier goed te zien, bizar maar tof om gezien te hebben.
We zouden eigenlijk lunchen bij het Mona Museum, maar de kaart ziet er zo apart uit dat we besluiten richting onze bestemming te rijden en onderweg wat te halen bij een Bakery. De wegen waar we langs rijden zijn schitterend en omdat we vandaag zon hebben lijkt alles nog mooier. Helaas is het niet warm maar een dag zonder regen vinden we inmiddels ook al veel waard!
Onderweg hebben we goede gesprekken en genieten we van de vele mooie uitzichten, deze roadtrip is zeker geen straf!
Voordat we het weten zijn we al aangekomen op onze lokatie en daar chillen we eerst nog even 2 uurtjes, blog bijwerken, foto's uitzoeken en gewoon even niets doen. Om half 7 moeten we toch echt weg omdat de meeste restaurants hier vroeg sluiten. Het eten van mij valt behoorlijk tegen, Chris scoort gelukkig beter vandaag en ik krijg wat hapjes van hem zodat we toch beiden een gevuld buikje hebben.
Erg gezellig zit het ook niet bij Bark Mill Tavern. We besluiten nog even een stukje te rijden om strand te vinden. We rijden een behoorlijk eind en zien onderweg konijntjes, wallabies en roo's, super cool, wel voorzichtig rijden want we willen niets raken!
De weg leidt helaas niet naar het strand, dan maar terug en kijken of 1 van de onverharde weggetjes wel naar het strand toe leidt. De eerste die we proberen loopt dood, de tweede moeten we lopend doen, ja we horen de zee al, dit moet goed komen, als we op de heuvel zijn zien we....: duinen, het pad loopt ook niet verder dus helaas pindakaas. We hebben de echte sunset inmiddels al gemist, maar de lucht heeft nog steeds hele mooie kleuren, we gaan dus dapper door met onze zoektocht, al is het dan voor een van de komende dagen.
De derde poging is raak, iets met 3 maal is scheepsrecht? Eindelijk hebben we 9 mile beach gevonden! We maken vreugdedansjes (okay vooruit, ik ietsje meer dan Chris) en ik ga pootje baden, brrr koud hoor.
Tijd om terug te gaan, het is inmiddels echt donker dus extra voorzichtig rijden nu om niets te raken. Dit is wel erg vermoeiend rijden, maar ook dit keer komen we veilig aan zonder iets te raken. Badje vol laten lopen, voorbereiden voor morgen en lekker slapen.
Onder het ontbijt hebben we het met Sue over de tijd dat ze met Roger in Indonesie woonde en het feit dat ze toen voor alles personeel hadden. Dit klonk in mijn oren eerst best wel slecht, maar toen gaf ze aan dat ze juist veel mensen aannamen omdat deze anders geen werk hadden, dat is dan wel juist weer goed.
De broer van Laurens (naam zijn we vergeten, oeps, we noemen hem voor het gemak Joost) rijdt met ons mee naar Hobart. Laurens gaat werken en Joost wil ook graag de markt zien, dus geven wij hem even een lift. De Salamanca Markets zijn elke zaterdag in Hobart en hebben meer dan 300 kraampjes met allerlei Tasmaanse producten. We sneupen wat rond en nemen afscheid van Joost, hij gaat het in iets hoger tempo doen. Erg leuk is dat er overal relatief jonge mensen muziek staan te maken en er zijn zelfs een soort van circus acts. Wij struinen nog wat rond en na 1,5 uur gaan we weer richting de auto, op naar Mona.
Mona is een museum gebouwd en ingericht door een Tasmaan en volledig gefinancierd middels de opbrengst van gokken. Hij is gefascineerd door de dood en heeft veel kunst hieromheen verzameld. Helaas is vandaag 1 verdieping helemaal dicht ivm een nieuwe tentoonstelling die binnenkort opent. Het is oprecht een heel raar museum te noemen, de werken die er hangen zijn erg vaag!
Bij de ticketbalie kopen we twee toegangskaartjes. De man aan de balie vraagt naar mijn postcode. Dit vind ik een rare vraag en vraag hem of hij onze Nederlandse postcode wil hebben. "Oh excuse me, I thought you were a local, I didn't detect an accent". Blijkt dat de entree voor locals gratis is en ze daarom de postcode willen weten. Maar hij dacht dus dat ik een local was, das best tof!
Interessant vond ik de 30 Madonnafans die slechts met hun hoofd in beeld waren en vol overtuiging samen zongen. Je zag 30 tv's, voor ieder 1 en dan allemaal mensen die er helemaal in op gingen, heel apart maar tof om te zien.
De interessantste tentoonstelling van vandaag was echter wel de vagina's in klei. Hier hebben 151 verschillende vrouwen, van verschillende leeftijden, afkomsten en geloven aan meegewerkt en deze hangen hier mooi afgebeeld in een lange rij. Dat iedereen anders is, is hier goed te zien, bizar maar tof om gezien te hebben.
We zouden eigenlijk lunchen bij het Mona Museum, maar de kaart ziet er zo apart uit dat we besluiten richting onze bestemming te rijden en onderweg wat te halen bij een Bakery. De wegen waar we langs rijden zijn schitterend en omdat we vandaag zon hebben lijkt alles nog mooier. Helaas is het niet warm maar een dag zonder regen vinden we inmiddels ook al veel waard!
Onderweg hebben we goede gesprekken en genieten we van de vele mooie uitzichten, deze roadtrip is zeker geen straf!
Voordat we het weten zijn we al aangekomen op onze lokatie en daar chillen we eerst nog even 2 uurtjes, blog bijwerken, foto's uitzoeken en gewoon even niets doen. Om half 7 moeten we toch echt weg omdat de meeste restaurants hier vroeg sluiten. Het eten van mij valt behoorlijk tegen, Chris scoort gelukkig beter vandaag en ik krijg wat hapjes van hem zodat we toch beiden een gevuld buikje hebben.
Erg gezellig zit het ook niet bij Bark Mill Tavern. We besluiten nog even een stukje te rijden om strand te vinden. We rijden een behoorlijk eind en zien onderweg konijntjes, wallabies en roo's, super cool, wel voorzichtig rijden want we willen niets raken!
De weg leidt helaas niet naar het strand, dan maar terug en kijken of 1 van de onverharde weggetjes wel naar het strand toe leidt. De eerste die we proberen loopt dood, de tweede moeten we lopend doen, ja we horen de zee al, dit moet goed komen, als we op de heuvel zijn zien we....: duinen, het pad loopt ook niet verder dus helaas pindakaas. We hebben de echte sunset inmiddels al gemist, maar de lucht heeft nog steeds hele mooie kleuren, we gaan dus dapper door met onze zoektocht, al is het dan voor een van de komende dagen.
De derde poging is raak, iets met 3 maal is scheepsrecht? Eindelijk hebben we 9 mile beach gevonden! We maken vreugdedansjes (okay vooruit, ik ietsje meer dan Chris) en ik ga pootje baden, brrr koud hoor.
Tijd om terug te gaan, het is inmiddels echt donker dus extra voorzichtig rijden nu om niets te raken. Dit is wel erg vermoeiend rijden, maar ook dit keer komen we veilig aan zonder iets te raken. Badje vol laten lopen, voorbereiden voor morgen en lekker slapen.
